در صدف پنهان مکن اینقدر مروارید را           عاشقان بگذار خوش باشند روز عید را

با وجـود تو دگر جـایی برای مـاه نیست           آسمان با دیدنت گـم می‌کند خـورشید را

می‌کشانی کهکشان ها را به دنبال خودت           مشتـریِ چـشم هایت کـرده‌ای نـاهـید را

می‌شکوفد چهرۀ تو غنچه را در بوستان           شـانـه‌هایت می‌نـوازد شاخـه‌های بیـد را

کوهی و آتش فشان عشق جاری می‌کنی           بر لـبـانـت آیـه‌هـای مـحـکـم تـوحـیـد را

در بشر یک عمر امید رهایی مـرده بود           آمـدی تا زنـده گـردانی تـو این امـیـد را

من به چشمانت یقین دارم، دلم یک رنگ نیست           ذبح خـواهم کرد پای این یقـین تردید را